امام علی (ع) می فرمایند :

) “ امام) عهده دار امر (نجات انسان ها) همان رانده ی آواره ی بی کس تنهاست.”

بحارالانوار 120:51

 

پیامبر اکرم (ص) می فرمایند :

“ هیچ بنده ای حقیقت ایمان را درک نمی کند مگر اینکه  من نزد او از خودش محبوبتر باشم و عترت مرا  بیش از عترت خود و خانواده ام را بیش از خانواده ی خود و جان مرا بیش از جان خود دوست داشته باشد”      بحار الانوار 86:27

 

آیا ما امام زمان عج را از خودمان بیشتر دوست داریم؟

آیا آنقدر که به فکر خانواده و فرزندان خویش هستیم به مولایمان مهدی هم فکر می کنیم؟

آیا آنقدر که برای خود و خانواده یمان دعا می کنیم برای مولایمان مهدی نیز دعا می کنیم؟

 اگر عزیز ترین عضو خانواده ما مفقود شود و از او خبری نداشته باشیم آیا راحت و خونسرد می نشینیم و به او توجه نمی کنیم یا مضطرب و سراسیمه همه جا به دنبال او هستیم ؟ 

نمی شود ما خودمان را نوکر حسینِ مظلوم بدانیم ولی فرزندش مهدیِ مظلوم را هفته به هفته به یاد هم نداشته باشیم... 

نمی شود بگوییم اهل کوفه نیستیم علی تنها بماند ولی فرزندش مهدی را تنها بگذاریم... 

نمی شود برای مظلومیت امام حسین اشک بریزیم و به مظلومیت فرزندش مهدی بی تفاوت باشیم... 

امام علی (ع) می فرمایند هرکس چیزی را دوست بدارد، همواره نام آن را بر زبان جاری می کند.

انصافاً چقدر از مهدی می گوییم؟

 

وظیفه ما آشتی دادن خود و دیگران با امام عصر است

وظیفه ما دعا برای فرج است که دعا حتماً اثر دارد

وظیفه ما خدمتگذاری و سربازی حضرت است 

همچنین وظیفه ما آماده شدن برای ظهور است که بسیار نزدیک است.

نکند آقا ظهور کند و ما آماده نباشیم.

 نکند جا بمانیم !..

منبع : http://mazloomtarin.blogfa.com/post-22.aspx